شهر اوز با دارا بودن ۳ خیابان اصلی (خیابانهای ملت، شهید بهشتی و زمین پیما)، دو بلوار اصلی (بلوارهای امام خمینی”ره” و بهروزیان) و همچنین خیابانها و بلوارهای دیگر، راه های مواصلاتی این شهر ۲۰ هزار نفری را تشکیل می دهند.
از آنجایی که هر چیزی عمر مفیدی دارد، اولاً این نیاز احساس می شود که خیابانهای با عمر بیش از ۱۵ سال به دلیل گرمای هوا و عبور خودروهای سنگین نیاز به بازسازی و روکش مجدد دارند؛ از طرف دیگر ممکن است این خیابانها تا ۲ الی ۳ سال آینده جوابگوی این حجم از وسایل نقلیه نباشند همانطور که در ایام نوروز و اعیاد مذهبی حجم کثیری از همشهریان مان که از شهرهای اطراف و کشورهای حوضه خلیج فارس به اوز می آیند مشاهده می کنیم.
در این صورت مسئولان شهری و در مقام نخست، شهرداری باید برای این معضلات و حجم ترافیکی چاره اندیشی کند. مدتی بحث یکطرفه کردن خیابان های ملت و شهید بهشتی مطرح بود که به دلیل نبود امکانات و دلایل کافی این طرح منتفی شد. البته ناگفته نماند که فقط بحث ترافیکی در این رابطه مطرح نیست؛ هنگام بارندگی های شدید هم به دلیل نا مناسب بودن پل ها و آبگرفتگی معابر وضعیت نا به سامانی برای شهر به بار ما آورد. حال شاید دو پیشنهاد در ذهن مردم ایجاد شود؛ یا اینکه شهرداری خیابان های مرکزی شهر و بلوارهای ورودی و خروجی شهر را عریض تر کرده، پیاده روهای نسبتاً عریض ایجاد کند و کانال کشی های بهتری جهت عبور آب باران انجام دهد، یا هم اینکه وسایل حمل و نقل عمومی و امکانات مربوط به آن را در شهر افزایش دهد و از طریق فرهنگ سازی کمک شایانی به کاهش هزینه های شخصی و عمومی بکند.
البته هر دو طرح نیازمند بودجه ای نسبتاً سنگین است و نیاز به کارشناسی دقیق و زمان دارد تا به ثمر بنشیند.
به هر حال نگرش به آینده و برنامه ریزی پایشی و درست کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت می تواند ما را به سوی اهداف مان سوق دهد تا شهری ایده آل و با ساختار مواصلاتی بهینه داشته باشیم.
دست نوشت: امیر مزرعی
